Pożyjesz to zrozumiesz. Bez złośliwości. :)

Bez złośliwości - żyję już trochę ponad 4 dychy, mam dość dużo poważnych problemów, pomimo to cieszę sie każdym dniem i jak w słońce patrzę w swojego dzieciaka, z racji zawodu na co dzien stykam się bólem i ludzkim cierpieniem - zapewniam Cię że znam sporo osób niewidomych i pozbawionych kończyn z powodu powikłań cukrzycy, podobnie jak sporo osob z chorobami nowotworowymi i większość z nich naprawdę pragnie żyć z calych sił i jest wdzięczna za każdy kolejny dzień....

Rzecz w tym, że tzw. dochowe problemy rzadko dotyczą tych, którzy mają naprawdę jakieś obiektywne problemy, a przynajmniej nam, postronnym, tak sie wydaje, że powinni mieć. Paradoksalnie, właśnie oni: niewidomi, pozbawieni kończyn, trapieni cięzkimi chorobami, wykazują więcej chęci życia i radości niż ci, którym nic poważnego nie dolega. Francuzi wymyślili nawet termin "le mal de vivre" określający stan przygnębienia, melancholii, smutku nie wiadomo z czego płynący. Czasem jest to początek depresji, czasem ona sama. W końcu depresja to choroba dotykająca często ludzi, którzy pozornie mają wszytko to, co potrzeba do szczęścia. Żyję juz ponad 6 dych i nazbierało sie trochę własnych doświadczeń, ale ów "mal de vivre", niechęć do życia, który dopadł bohatera filmu, obserwowałem u ludzi młodych, przed 30-ką. Pamiętam słowa pewnej dziewczyny, dodajmy ładnej, inteligentnej, zdrowej, choć o bardzo pokręconym życiorysie, która przyznała, że w pewnych okresach, rankiem musi sie zmuszać do wstawania, a przeżycie kolejnego dnia napawa ją niechęcią.

".... lub cierpiał na chorobę dwubiegunową..." - że zacytuję ponownie fragment własnej wypowiedzi...zespół maniakalno depresyjny lub inne postacie depresji endogennej, pierwotnej, lub też wtórnej do uzależnień od substancji psychoaktywnych są SCHORZENIAMI psychicznymi - ludzi CHORYCH psychicznie rozumiem - ludzi rozbestwionych, pozbawionych poważnych problemów i znudzonych życiem - NIE...
Pozdrawiam serdecznie !

P.S. od siebie osobom cierpiącym na "ataki melancholii" polecam od czasu do czasu lekturę forum Nieśmiertelni - sporo z nich to moi pacjenci...Pomimo naprawdę wielu cierpień i ograniczeń - potrafią cieszyć się każdym dniem.

Po pierwszym poście trochę mną zatrzęsło, Chciałem napisać, że jesteś ... no, nieważne. Nie jesteś. Niewrażliwy też nie jesteś, tak sądzę. Nie pojmujesz? OK. Ja też nie wszystko rozumiem, ale akurat tego malarza pojmuję bardzo dobrze. Wytłumaczyć? Nie potrafię. Nie strzelam sobie w łeb. Żyję i pozdrawiam.

Nawzajem...Ja filmowemu malarzowi po prostu zazdroszczę komfortu psychicznego - osobiście chciałbym zasypiać bez wewnętrznego lęku, przygnębienia, ciągłych wyrzutów sumienia i ciągłego strachu o przyszłość mojej rodziny, jak również choć raz przespać spokojnie całą noc...

Moim zdanie radość życia dają właśnie : pokonywanie trudności, rozwiązywanie problemów przy których głowa pracuje pełną parą a osiagnięcie satysfakcji z wygranej z przeciwnościami losu daje wielkie zadowolenie. Gdy wszystko się osiągnie, gdy nie ma juz wyzwań to życie staje się jałowe i brak już bodźców do zycia dalej. Tak rozumiem stan ducha głównego bohatera filmu choć wydaje mi się że to tyczy wielu ludzi. Znani i bogaci popadają w alkoholizm, narkomanię bo mając już wszysto potrzebują jakiegoś kopa by jeszcze poczuć że krew szybciej krąży.