Trochę ich w filmie jest, warto o niektórych wspomnieć.

Na pytanie jak masz na imię dziewczyna odpowiada "Marilou". "A Pan?" - pyta z kolei ona. "Taillandier" - odpowiada. Tyle ze to jest jego nazwisko, nie imię. Na imię ma Paul. Dla Marilou do końca zostanie już Taillandierem.

Niezły dialog z portierem w hotelu, który koniecznie chce być rajfurem.

Świetne, dowcipne dialogi z kelnerem, który delikatnie dworuje sobie z Marilou, a ta nieźle mu się odcina.

Clue filmu. Zwierzenia Taillandiera na temat malarstwa, widzenia świata, życia. Za mądre dla Marilou, ale ta choć milczy, widać, że robi to na niej wrażenie (kiedyś, gdy zrozumie więcej, przypomni sobie te słowa). Piękna, wzruszająca, głęboka scena.

Doskonała i śmieszna anegdota z Rossinim na drugi dzień i rozczulające pytanie Marilou "no i co?". Wyrażnie nie pokapowała. I trudno sie dziwić, by 15-latka zrozumiała dowcip 60-latka.

Świetna gra obojgu.